Vier seizoenen in de Catalaanse Pyreneeën: VOORPRET!
Afgelopen september lopen we met een aanstekelijk enthousiaste gids in het Nationaal Park Aigüestortes i Estany St. Maurici in het Spaanse Catalonië. Op dit deel van de GR11 worden we verrast door de plotselinge weersveranderingen die bij tijd en wijle een waar spektakel opleveren. We zijn drie dagen op pad, maar krijgen er vier seizoenen voor terug.
Tekst Peter Strookman
Foto’s Peter Strookman & Gert-Jan Uittenbogaard
“Dit heb ik nog nooit zo vroeg meegemaakt.” Carlos Freixas tuurt vanuit het dakraampje richting de door de mist afgetopte besneeuwde hellingen buiten Rifugio Colomers. “Dit is de Atlantische invloed die ons parten speelt. Daardoor komen de wolken ineens opzetten en verandert het weer van het een op andere moment”, grijnst hij. Gert-Jan en ik moeten even bedremmeld hebben gekeken. Na gisteren wéér een dag met slecht weer. Sneeuw notabene. Ik ben blij dat ik mijn muts en handschoenen toch heb meegenomen. September. Ik had me juist voorbereid op een mooie nazomer. Kon me altijd de verzengende hitte van de Vuelta’s op televisie herinneren. Die werden altijd tot midden september verreden. “De renners, dames en heren, rijden vandaag in een heuse bakoven. Veertig graden in de schaduw! Hoe houden ze het vol!”, hoor ik de commentator nog zeggen. Maar nu dit?
Onze gids Carlos leren we de dag ervoor kennen. Hij komt door de nauwe steeg in Espot aanlopen. Zijn bandana, donkere ogen en grijzige baard geven hem het uiterlijk van een Spaanse zeerover uit een Suske en Wiske. Hij vouwt prompt de kaart uit en laat zien waar we gaan lopen. Daar en daar gaan we over de passen, dit zijn de hutten en daar eindigen we. “Maar ik moet jullie wel waarschuwen. Een Israëlisch stel is afgelopen vrijdag overvallen door het slechte weer. Door mist zijn ze gedesoriënteerd geraakt. En toen zijn ze door de kou bevangen. De jongen heeft het niet gered, het meisje ternauwernood. Een drama.” Kippenvel en ongeloof. Dit is geen goed vooruitzicht. Omhoog kijkend naar de blauwe lucht kan ik me zo’n vijandelijke omgeving nauwelijks voorstellen.
Herfst
We volgen het bergpad via de fraaie waterval Salt de Ratera, waar de zon een regenboog in tovert, richting de 2400 meter hoge pas Portarró d’Espot. Op de pas boven ligt een pluizig wolkendek gedrapeerd. Uit de betrekkelijke warmte komen we nu ineens in een overgang naar slechter weer. “Dit is waar ik het over had”, grijnst Carlos. De laatste meters naar de pas steekt een snijdende wind in alle hevigheid op en begint het hard te regenen. Met het gezicht uit de wind haasten we ons muts en handschoenen uit de rugzak op te duikelen en leggen we de regenhoezen om de rugzakken.
De bui is heftig. Ik trek mijn sjaal voor mijn mond en de capuchon tot bijna over mijn ogen. Na een klein uur is de regen opgehouden en de wind weer gaan liggen. Het was een kort maar koud intermezzo.
We lopen ondertussen verder over houten vlonders, omdat het hier erg drassig is. “De ijstijden hebben een behoorlijke impact gehad”, schetst Carlos. “Het holoceen is de laatste ijstijd die hier huishield. In de negentiende eeuw lagen hier nog volop gletsjers. Daar is nu bijna niks meer van over.” Gebarend met de armen laat hij zien tot waar het ijs liep en hoe hoog het allemaal was. “De bossen die hier het parkachtige landschap inkleuren, die zijn van later. Kijk, we zijn nu in Schotland”, grapt hij. “De stenen die je hier her en der verspreid in het landschap ziet, komen nog van een gebergte op Pangea, het oercontinent. Kun je je dat voorstellen?”
Het hele artikel lees je in Bergen Magazine nummer 4 van 2018
