Herfstwandelen over de Moselsteig: van Reil naar Zell am Mosel

In oktober is het hoogseizoen langs de Mosel. Niet alleen voor de wijnboeren, die in deze maand hun druiven oogsten, maar zeker ook voor de wandelaars. De natuur toont zich in deze periode op zijn mooist. In een heerlijke najaarszon genoot Michiel Vermeulen van een aantal etappes van de Moselsteig.

Het eindpunt van de dag ervoor is nu ons startpunt. Vanaf het treinstation in Reil volgen we de weg omhoog. Aan de overkant van het water, bij het dorp Pünderich, toont de herfst zich op zijn mooist. De wijnranken, toch al overal strak op een rij en in keurig in vakken ingedeeld, hebben de prachtigste herfstkleuren. Rood, geel, oranje en groen, in allerlei variaties. Geen wonder dat zoveel wandelaars en fietsers in deze periode naar dit gebied komen.

We gaan vervolgens het bos in en lopen over een gemoedelijk pad dat aan de andere kant van de helling ligt. Na een klein half uur komen we aan bij Leonfelsen, waar een soort kiosk gebouwd is op een rotsplateau in het bos. Van het uitzicht raak ik een beetje in de war. Ik kan de plaatsjes beneden niet thuisbrengen en had gedacht dat we de Mosel hier van de andere kant zouden zien. De rivier is op deze plek echter zo kronkelig, dat ik me hier niet goed kan oriënteren. Even verderop wordt alles weer duidelijk. We komen aan bij de Prinzenkopfturm, een toren van 17 meter hoog met een plateau dat een prachtig uitzicht biedt. De lus die de Mosel hier maakt richting Zell is zo’n 14 km lang, terwijl het “schiereilandje”, waar we ons nu op bevinden, op het smalste gedeelte slechts 400 meter breed is. Aan de rechterkant zien we Reil, waar we vandaag begonnen zijn met lopen. Links kijken we naar Bullay en in de verte de steile hellingen van de Calmont. Dit is ook wat we even daarvoor vanaf de Leonfelsen zagen, mijn oriëntatie is weer terug. Recht voor ons uit ligt het schiereiland, vol met wijnvelden. Iets verderop ligt Marienburg, een voormalig klooster dat gebouwd is op de plek waar de Kelten ooit een gebedsplaats hadden, de Romeinen een vesting bouwden en waar in de middeleeuwen een klooster stond. In het huidige gebouw is tegenwoordig een opleidingscentrum voor de jeugd gevestigd.

Onze route gaat verder over een prachtig panoramapad, steeds langs de wijnvelden en in het begin licht stijgend. We pauzeren bij één van de vele uitzichtpunten en maken gebruik van een soort loungebank die daar staat. Ver beneden ons aan de andere kant van het water ligt Briedel. Ieder dorp heeft hier een eigen naam voor zijn wijnbouwgebied, die in grote letters ergens op de helling geschreven staat. Zo zijn we vandaag gestart bij de Reiler Goldlay, zitten nu ter hoogte van de Briedeler Herzchen en eindigen straks bij de Zeller Schwarze Katz. Overal in Zell tref je afbeeldingen aan van een zwarte kat, op huizen, op flessen, op glazen. De sage wil dat een zwarte kat blazend op één van drie wijnvaten sprong, toen wijnkooplieden uit Aken hieruit een keuze moesten maken. Uiteindelijk kozen de kooplieden voor het vat dat de zwarte kat verdedigde. De wijn uit dit vat bleek van voortreffelijke kwaliteit te zijn, welke zeer goed verkocht werd. Tegenwoordig prijkt op iedere goede fles wijn uit Zell de Schwarze Katz als kwaliteitszegel.

We dalen steil af tussen de wijnranken door en steken de doorgaande weg over die boven Kaimt loopt. Daarna gaat het door het dorpje via trappen omlaag richting het water en lopen we via de voetgangersbrug over de Mosel naar Zell. Ter afsluiting van deze heerlijke wandeldag gaan we naar de familie Hallenbach, waarvan Johannes al de vijfde generatie wijnboer is en zo’n 4,5 hectare wijngaard bezit. Een paar jaar geleden heb ik bij hem een wijnproeverij gedaan en vanuit zijn garage verkoopt hij zijn wijn, in flessen en in glazen. Op zijn kleine terrasje aan de overkant van de straat, vlak langs de Mosel, genieten we van een heerlijk glas rosé. Uiteraard slaan we ook nog een paar flessen in, om op een later moment thuis nog te kunnen nagenieten.

Michiel Vermeulen is de drijvende kracht achter klimboeken.nl en viaferrata.nl